من به چشم‌های بی‌قرار تو / قول می‌دهم: ریشه‌های ما به آب، شاخه‌های ما به آفتاب می‌رسد/ ما دوباره سبز می‌شویم/

 

دو مرد دارد

یکی خوابیده در بستر اش

و آن دیگر آرمیده در بستر خواب های اش

دو مرد دارد که

دوست اش می دارند

یکی در کنار اش پیر می شود

و آن دیگر جوانی اش را به او می بخشد

و به یکباره محو می شود

 

با هم قدم می زدیم, دست در دست, ساکت, غرق دنیا ها ی خودمان, هر کس غرق دنیاهای خود, دست در دست فراموش شده. این طور است که تا حالا دوام اورده ام.و امروز عصر هم انگار باز نتیجه می دهد, در اغوشم هستم, من خود را در اغوش گرفته ام, نه چندان با لطافت, اما وفا دار , وفادار

هم٬ سایه

 

آمده بود و درهمان جای پیشین نشسته بود ، گاه خنده می کرد خنده های کوتاه و بریده. تلخی کلامش را به جد نمی توانستم گرفت.

می گفت: من و تو از هم جدائیم، با هم بیگانه ایم. دنیای تو دیگر و دنیای من دیگر است.

یک دم از کنار هم می گذریم اما به هم نمی رسیم. زندگی تنهایی است، میلیاردها تنهایی همزمان. این هم که می گویم یا می نویسم یا تو را می خوانم لالایی است بر وحشت  تنهایی خودم. تویی تو و منی من آغاز وحشتی دیگر است...

اما من هنوز مبهوت سایه ای هستم که در همسایگی من شب و روز را سپری می کند و عمیق ترین لحظه ها را بیدار می کند.

یک روز سکوت از لبانم ریخت.